Το Ποντικάκι

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι* 
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ :
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Ο Λύκος

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ο Λύκος" του Τζόζεφ Σμιθ, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα


Και νιώθω δέος για όσα σίγουρα θα αισθάνεται το ζώο τώρα που με κοιτάζει κατάματα, γιατί ξέρω από που κατάγομαι και τι είμαι, γιατί είμαι ο λύκος, είμαι αυτός που αφαιρεί ζωή: το αρπακτικό θηρίο. Ορμώ με τα μάτια ορθάνοιχτα και αντικρίζω στη ματιά της λείας μου αγριεμένη τη λάμψη του Θανάτου. Είμαι ο λύκος, η σκιά που κομίζει το φως του Θανάτου, η ζωή που φέρνει τη λύτρωση στα όλο φόβο και κόπο κοπάδια, στον κοπετό των ασθενών δίνω ένα τέλος. Βρέθηκα δίπλα σε ζώα πολλά και άκουσα την τελευταία τους πνοή, τα κράτησα, τα έριξα κάτω, τα ξέσκισα, ενώ εκείνα μούγκριζαν και πάλευαν για τη ζωή που είχαν εγκαταλείψει και την είχαν απολησμονήσει και τα ξύπνησα για να αναβαπτιστούν οριστικά στην αναλαμπή της την τελευταία.

Όσο πλησιάζω, οι μορφές τους ξεχωρίζουν. Διακρίνω πλέον αμέσως τα μεγάλα απ’ τα μικρά, τα λεπτά από τα αδύναμα και ποια πιθανώς κουτσαίνουν. Απόψε όμως δεν θα είμαι προσεκτικός στην επιλογή. Με τα πλάσματα αυτά δεν είναι δυνατόν να αναμετρηθώ σαν κυνηγός, γιατί είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, ζώα που τα βασάνισε ο άνθρωπος για να προδώσουν την άγρια φύση τους και που τα έκανε αποκρουστικά καθώς ξεγύμνωσε από κάθε ένστικτο άλλο, έκτος από το να στριμώχνονται σε κοπάδι ανόητα και να τρέχουν πανικόβλητα σε κύκλο. Θα προτιμούσα να φάω κουφάρι από άγριο ζώο παρά να σκοτώσω πρόβατο

Το μάθημα της πεταλούδας

Μια μέρα, ένα μικρό άνοιγμα εμφανίστηκε σ’ ένα κουκούλι. Ένα άτομο καθόταν και παρακολουθούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες ν’ αγωνίζεται να περάσει το κορμί μέσω αυτής της μικρής τρύπας.
Κατόπιν φάνηκε να σταματά κάθε προσπάθεια. Εμφανίστηκε όσο μπόρεσε και δεν φαινόταν διατεθειμένη να συνεχίσει καμιά προσπάθεια περαιτέρω.
Έτσι, το άτομο αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα: πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι. Η έξοδος της πεταλούδας, προέκυψε έτσι, εύκολα. Αλλά είχε ένα σώμα μαραμένο, έχοντας μικροσκοπικά και ζαρωμένα φτερά.
Το άτομο συνέχισε να προσέχει επειδή ανέμενε ότι σε κάποια στιγμή, τα φτερά θα άνοιγαν, θα διεύρυναν και θα επεκτείνονταν, για να είναι σε θέση, να υποστηρίξουν το σώμα της πεταλούδας και να γίνουν σταθερά.
Τίποτα δεν συνέβη! Στην πραγματικότητα, η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της με ένα σώμα μαραμένο, να σέρνεται γύρω με ζαρωμένα φτερά. Δεν ήταν σε θέση ποτέ να πετάξει.
Το άτομο μέσα στην ευγένειά του και τη καλή του θέληση, δεν κατάλαβε ότι, το κουκούλι περιορισμού και η προσπάθεια που έπρεπε η πεταλούδα να προβάλει μέσω του μικροσκοπικού ανοίγματος, ήταν ο τρόπος της φύσης, ώστε από τη ρευστή καταναγκαστική στάση που βρισκόταν το σώμα της πεταλούδας, να βγει στα δικά της φτερά, ώστε να ήταν έτοιμη για την πρώτη πτήση με την οποία θα επιτύγχανε την ελευθερία της μέσα από το κουκούλι.
Μερικές φορές, οι προσπάθειες είναι ακριβώς ότι χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Εάν είχαμε την άδεια να περάσουμε από τη ζωή χωρίς οποιαδήποτε εμπόδια, αυτό θα μας ακρωτηρίαζε. Δεν θα είμαστε τόσο ισχυροί – δυνατοί όσο θα έπρεπε να είμαστε. Ποτέ δεν θα ήμασταν σε θέση να πετάξουμε.

Ζήτησα τη δύναμη …… και μου δόθηκαν οι δυσκολίες για να με κάνουν ισχυρό
Ζήτησα τη φρόνηση – σοφία ………….. και μου δόθηκαν προβλήματα για να λύσω
Ζήτησα την ευημερία ………. Και μου δόθηκε το μυαλό και μυϊκή δύναμη για να εργαστώ
Ζήτησα το θάρρος ……… και μου δόθηκαν τα εμπόδια για να υπερνικήσω
Ζήτησα την αγάπη ………. Και μου δόθηκαν οι προβληματικοί άνθρωποι για να βοηθήσω
Ζήτησα την εύνοια ……. Και μου δόθηκαν οι ευκαιρίες
Δεν έλαβα τίποτα που θέλησα …….. αλλά έλαβα τα πάντα που χρειάστηκα.
Ζήστε χωρίς φόβο τη ζωή, αντιμετωπίστε όλα τα εμπόδια και να ξέρετε ότι μπορείτε να τα υπερνικήσετε.

Η τρέλλα και ο έρωτας

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα, αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
"Τι είναι το κρυφτό;"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την
Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια
στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η
Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον
πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια
κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ
μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για
θεολογία. Ένιωσε τον 'ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του
ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο
τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας
είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδε

Το νησί

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.


Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει:
-«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
-«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι το σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε
από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
-«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
-«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν
γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

-«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
-«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
-«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
-«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μαικλ Τζάκσον

Εμβρόντητος παρακολουθώ εδώ και μέρες την τηλεόραση να κάνει αφιερώματα στον ανώμαλο, τον παιδόφιλο, τον ομοφυλόφιλο, το τέρας Μαικλ Τζακσον. Δημοσιογράφοι περίλυποι να περιγράφουν τη ζωή του απόλυτου παιδεραστή. Στα φόρουμ ηλίθιοι να κατεβάζουν όλα του τα τραγούδια σαν τρελοί. Μα είναι δυνατόν. Ένα τέρας της φύσης, ένα παιδεραστής που οι δισκογραφικές εταιρείες δεν άφησαν να μπει φυλακή να σαπίσει μια ζωή, να γίνεται τώρα ήρωας.
Και προλαβαίνω του ηλίθιους που θα δικαιολογήσουν τα πάντα για το δήθεν ταλέντο του, ότι ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Εύχομαι σε όλους τους δημοσιογράφους και θαυμαστές του ανώμαλου, τα παιδιά τους σε ηλικία 8-10 ετών να κοιμηθούν με ένα πενηντάρη ταλαντούχο στο τραγούδι.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΝΩΜΑΛΟ ΤΕΡΑΣ

Δημοσιογράφοι

Αναρωτιέμαι ...... αν κάποια στιγμή η ανθρωπότητα αποφάσιζε να καταργήσει το χρήμα (υπόθεση κάνουμε) και επέστρεφε στις ανταλλαγές προϊόντων για να επιβιώσει. Ποια επαγγέλματα θα λιμοκτονούσαν γιατί δεν προσφέρουν τίποτα το χρήσιμο; Οι πρώτοι που θα ψόφαγαν από την πείνα είναι οι δημοσιογράφοι. Είναι οι μόνοι που δεν παράγουν τίποτα χρήσιμο στην κοινωνία. Τα μοναδικά προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος για να επιβιώσει στον κλάδος τους, είναι να έχει αποτύχει στην επαγγελματική ζωή του. Απορώ, πως κατάφεραν να επιβιώσουν σε αυτή την κοινωνία. Μήπως επειδή είμαστε ηλίθιοι που τους ανεχόμαστε;

Χθες σε εκπομπή του Χατζηνικολάου, είχαν μαζευτεί όλοι οι φωστήρες του δημοσιογραφικού κόσμου και αναρωτιόντουσαν γιατί έκλεισε ο Ελεύθερος Τύπος. Κάνεις δεν σκέφτηκε ότι επιτέλους ο κόσμος ξυπνάει. Ο κάθε οσφυοκάμπτης δημοσιογραφίσκος, μόλις λιγδώσει το άντερό του από τα χρήματα που έβγαλε ρουφιανεύοντας το συμπολίτη του βγάζει μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό. Σε ένα πληθυσμό σαν της Ελλάδας πόσα περιοδικά και ποσές εφημερίδες μπορούν να αντέξουν, δεν το καταλαβαίνουν; Ή είναι τόσο πωρωμένοι που δεν βλέπουν μπρος το συμφέρον τους τίποτα;

Πίσσα και πούπουλα θέλουν όλοι τους